(၁)
`သူ´ တရားထုိင္ေနသည္။ ၀င္သက္ႏွင့္ ထြက္သက္ၾကားမွ ပါးလ်ေသာ ျငိမ္းေအးမႈတစ္မ်ိဳးကို ခံစားေနမိ၏။ ထုိစဥ္မွာပဲ ေကာင္းကင္မွ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေလယာဥ္သံကို ၾကားလိုက္သည္။ ျပန္ျပီး စုစည္းမရေတာ့သည့္ အာရံုထဲသို႔ အေတြးတခ်ိဳ႕ ျဖတ္၀င္လာ၏။ ဒီေလာက္ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲကို ဒီေလယာဥ္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပီး ေရာက္လာပါလိမ့္။ အိုး…. ၂၁ ရာစုေတာင္ ေရာက္ေနမွပဲ ၊ ေတာထဲ ေလယာဥ္ေရာက္တာေလာက္ကေတာ့ မဆန္းလွပါဘူးေလ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္းမွ အမွတ္တမဲ့ မိုးေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အလို…. ေလယာဥ္ေပၚက လြင့္က်လာတာ ဘာပါလိမ့္။ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာ၀တၳဳေလး ေျမေပၚက်အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ထိုအရာ၀တၳဳေလးကလည္း သူ႔အနားကိုပဲ ဆိုက္ျမိဳက္စြာက်လာ၏။
`ေၾသာ္…. စာရြက္တစ္ရြက္ပဲ´
တစ္ေယာက္တည္းေရရြတ္ျပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္သည္။
`အိုး…´ စူးစူးနစ္နစ္ေရရြတ္ရင္း ခ်ာလည္သြားေသာ စိတ္ႏွလံုးကို မနည္းျပန္ထိမ္းယူလိုက္ရ၏။ ဒါေတာင္ ခုနက တရားမွတ္ထားတဲ့ အခံရွိေပလို႔ဟုလည္း ေတြးမိေသး၏။ `သူ´ေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္မိေသာ စာရြက္ထဲမွာက လွပေျပျပစ္လြန္းေသာ မိန္းမငယ္တစ္ဦး၏ ဓါတ္ပံု။ ေအာက္ဘက္မွာက ကြန္ပ်ဴတာစာစီထားေသာ စာလံုးအခ်ိဳ႕။
`ရႊီး´ခနဲ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္ရင္း စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
`ၾကင္ယာေတာ္ေရြးေလးတင္ပြဲ´
အထက္ပါဓါတ္ပံုရွင္ ဘုရင့္သမီးေတာ္ေလး သီတာေဒ၀ီ၏ ၾကင္ရာေတာ္ေရြး ေလးတင္ပြဲကို ေအာက္ပါအစီအစဥ္ျဖင့္ က်င္းပမည္ျဖစ္ပါ၍ ဖိတ္စာႏွင့္တကြ ၾကြေရာက္ပါရန္ ဖိတ္ၾကားအပ္္ပါသည္။
ေန႔ရက္ - ၁၄.၂.၂၀၀၈
အခ်ိန္ - နံနက္ ၉း၀၀ မွ ၁၂း၀၀
ေနရာ - နန္းရင္ျပင္ေတာ္ေရွ႕
လမ္းညႊန္ - ရွိသမွ်လိုင္းကား အကုန္ေရာက္သည္
`အဟိ´
အဲဒီေလးရြင္ပြဲ…အဲေလ အဲဒီေလးတင္ပြဲကို ကို္ယ္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္ အခ်စ္ရယ္။ မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားနန္းေဆာင္မွာ ေနခြင့္ရဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕လက္ရုံးရည္ကို ျပသလွည့္မယ္ကြဲ႕။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ မင္းရဲ႕အျပံဳးေတြကို နန္းရင္ျပင္ေရွ႕မွာ အျပည့္ခင္းက်င္းထားပါ။ အျပန္ခရီးမွာ မင္းရဲ႕လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔ တို႔ရဲ႕အနာဂတ္ကို ရဲရင့္ေစၾကမယ္။ အခုေတာ့ အေလာတၾကီး ရင့္မွည့္လာတဲ့ရင္ခုန္သံကို ျပန္လည္ထိန္းညွိဖုိ႔ ကိုယ့္ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ခြင့္ျပဳပါ ခ်စ္သူ။
ျဖစ္တည္ခဲ့
ရင္မွာပ်ိိဳးတဲ့သစ္သီး
စားသံုးခ်ိန္နီးတဲ့အခါ
ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့မယ္ မင္းဆီ
ပ်ိဳျမစ္စြာ ၾကိဳဆိုလွည့္
တစ္ေယာက္တည္း အူျမဴးစြာျဖင့္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကိုပါ ခပ္တည္တည္ ရြတ္ခ်လိုက္ေသး၏။ `သူ´ကား အားလံုးသိျပီးျဖစ္ၾကသည့္အတုိင္း ဒႆဂီရိ ( ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေျပာအရ `၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ´ ) ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
နန္းရင္ျပင္ပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုနစ္ျပည္ေထာင္ မင္းညီမင္းသားမ်ားႏွင့္ လူသူပရိသတ္မ်ား လွ်ံက်ေနသည္။ နန္းရင္ျပင္အလယ္တြင္ေတာ့ ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္ မမွ ၾကြသည္ဟု နာမည္ၾကီးေသာ ေလးကိုင္းၾကီးကို စင္ျမင့္ေပၚတြင္တင္ထား၏။ ထုိေလးစင္၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဘုရင့္အကိုးကြယ္ခံ ဆရာရေသ့ၾကီး ၊ ရာမမင္းသားႏွင့္ လကၡဏမင္းသားတို႔ တန္းစီထိုင္ေနၾကသည္။ အခမ္းအနားကလည္း မစေသးသျဖင့္ အသံဗလံေပါင္းစံုတို႔ တြတ္စီညံဆူေန၏။
`တို႔ဘုရင္ၾကီးက သူ႔သမီးေတာ္ေလးကို အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေစခ်င္တယ္ထင္ပါ့ ကိုရင္ရယ္´
`ဟ….. ဘာလို႔လဲ ရွင္မရ´
`အိုေတာ္… ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္မမွ ဒီေလးက ၾကြပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္သူကတစ္ေယာက္တည္း မ,ႏုိင္မွာလဲေတာ္´
လူသူပရိသတ္မ်ားထဲမွ အခ်ီအခ် ျငင္းခုန္သံမ်ား ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ထင္ေၾကးေပးခ်က္မ်ားကပင္ အခမ္းအနားကို ပိုျပီးအသက္၀င္ေစသလို ထင္ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ျငိမ့္ေညာင္းလွေသာ စက္သံႏွင့္အတူ အမည္းေရာင္ေျပာင္လက္ေနေသာ `ပါဂ်ဲရိုး´ ကားၾကီးတစ္စီး ထိုးစိုက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားတံခါး ျဖည္းညင္းစြာပြင့္လာျပီး ကားေပၚမွ စမတ္က်က် ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ၾကီးၾကီး လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း ဖုန္မႈန္ေနေအာင္ ဘာေတြလိမ္းလာသည္မသိ။ အစြမ္းကုန္ကို ရူပါေၾကြးလာပံုရသည္။ တာ၀န္က် မွဴးမတ္တစ္ဦးက သူ႔အနားကပ္သြားျပီး….
`ဖိတ္စာျပပါ´
ဒါကိုပင္ `သူ´က လွည့္မၾကည့္ပဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ဖိတ္စာကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ဖိတ္စာေပၚရွိ ဓါတ္ပံုကို စိတ္မခ်သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ျပီးူမွ မေပးခ်င္ေပးခ်င္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေပးလိုက္သည္။ အားလံုးေသာ ပရိသတ္ကလညး္ သူလုပ္သမွ်ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေငးၾကည့္ေနၾက၏။ သူက အားလံုးကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ျပီး ေအာင္ျမင္ထည္၀ါေသာ အသံႏွင့္…
`က်ဳပ္က ဒႆဂီရိ… သိန္းဃိုရ္ျပည္ကလာတာ… လာတဲ့ကိစၥကေတာ့ ေလးတင္ပြဲမွာ ၀င္ျပိဳင္မလို႔ ´
အားလံုး မင္တက္မိသလို ခဏေၾကာင္ေငးသြားၾကသည္။ ခဏေနေတာ့မွ အားလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပန္ျဖစ္လာ၏။ တီးတိုးေ၀ဖန္သံမ်ား ၊ ေ၀ခြဲမရသည့္အၾကည့္မ်ား ၊ ျပီးေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလား ဆိုသည့္အသံမ်ား ညံလာျပန္သည္။ စပ္စုတတ္ပံုရေသာ မင္းသားတစ္ပါးက မရဲတရဲထျပီး ေမးသည္။
`ခင္…ခင္ဗ်ားက ဒႆဂီရိသာဆိုတယ္ ဘယ္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ေခါင္းကိုးလံုး…. ခုေတာ့ မ်က္ႏွာျပဲၾကီး တစ္ခုပဲေတြ႔တယ္´
ဒါကို `သူ´က တံုးလွခ်ည္လားဟူေသာအၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ေစာင္ေပေပျပန္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ျပီးမွ ထုိမင္းသားပခံုးကို ဟန္ပါပါ တစ္ခ်က္ပုတ္ျပီး ……
`ဒီမယ္…..ကိုယ့္လူ အခု ၂၁ ရာစုပဲေရာက္ေနျပီ ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး …. က်န္တဲ့ေခါင္းကိုးလံုးက ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္နဲ႔ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္လြန္းလို႕ ဆာဂ်ရီလုပ္ျပီး ခြဲစိတ္ပစ္လိုက္ျပီ …က်န္တဲ့ေခါင္းတစ္လံုးေတာင္ အဆစ္ခြဲစိ္တ္ေပးပါ့မယ္လုပ္ေနလို႔ မနည္း ေတာင္းပန္လာခဲ့ရတာ´
`ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားစီးေနက် ပန္းရထားၾကီးကေရာ´
ေက်နပ္ပံုမရေသးေသာ မင္းသားက ထပ္ေမးျပန္သည္။ `သူ´ စိတ္တိုသြားျပီး……..
`ကၽြတ္စ္….ခက္ေတာ့ေနျပီ ၂၁ ရာစုေရာက္ေနျပီလို႔ ကိုယ့္လူကို ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲဗ်ဟင္ ၊ ပန္းရထားစီးရတာ မျငိမ့္လို႔ ပါဂ်ဲရိုး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ၀ယ္စီးတယ္ေလ ဘာျဖစ္လဲ… ပိုက္ဆံရွိရင္ ဘရစ္တနီစပီးယားကိုေတာင္ေခၚျပီး ကေလာ္ခိုင္းလို႔ရတယ္… နဖာေခ်း ၊ သိပ္မပိန္းစမ္းပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရာ´
ထုိအခါက်မွ အားလံုး ဘ၀င္က်သြားသလို ေခါင္းတညိတ္ညိ္တ္ျဖစ္ကုန္၏။ သူက ထပ္မံျပီး အားလံုးကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပီးမွ….
`ကဲ ကဲ အခ်ိိန္သိပ္မရွိဘူး အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြ ေလးတင္ၾကပါေလ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ေလးတင္ပါ့မယ္ ဟဲ…ဟဲ´
သူ႔စကားအဆံုးမွာ မင္းသားတစ္ပါး ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ထျပီး ….
`အဟီး…. ညီမတင္ေတာ့ပါဘူး ကိုၾကီးရာ ၊ မ,ႏုိင္မွာလည္းမဟုတ္ပါဘူး ၊ ကိုၾကီးအစြမ္းကိုပဲ ညီ ထုိင္ၾကည့္ေတာ့မယ္ေလ ေနာ္.. အဟဲ´
`ဟုတ္တယ္… ဟုတ္တယ္ ၊ သားတို႔လည္း ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အတူတူ ကိုၾကီးကိုပဲ ထုိင္ၾကည့္ေတာ့မယ္´ ဟု က်န္မင္းသားေတြကပါ ပ်ာပ်ာသလဲ ေထာက္ခံၾကသည္။ ဒါကို သူက…
`အာ…..မဟုတ္ေသးဘူးေလ ၊ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ေလးတင္ရင္ မတရားရာက်ေနမွာေပါ့ ၊ ေနာက္မွ ကိုလူဆိုးၾကီး လို႔ အေျပာမခံႏ္ုိင္ေပါင္ ´ ဟုေျပာျပီး ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ ထိုင္ေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ တဆက္တည္းမွာပဲ လကၡဏကို လက္ညွိဳးထုိးျပီး….
`ေဟာဟိုက မ်က္ႏွာေရႊသြင္းထားတဲ့ ညီေတာ္ေလးကေရာ အစြမ္းျပဖို႔ စိတ္ကူးေလးမ်ား မရွိဘူးလား´
`ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း´
လကၡဏကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ျငင္း၏။ သူက စိတ္ပ်က္သလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ျပီး
`မျဖစ္ေသးဘူးေလဗ်ာ… တစ္ေယာက္တည္းျပိဳင္ျပီး ဆုရတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က ငေပါၾကီးျဖစ္သြားမွာေပါ့ ဒီလိုလုပ္မယ္ ၊ က်ဳပ္ကပဲ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္ကို္ ေရြးလိုက္မယ္ေလ ၊ အဲဒီ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလးေတာ္တင္ၾကည့္ပါ ၊ က်ဳပ္ဘက္ကေတာ့ ယံုၾကည္စိ္တ္ခ်မႈ အျပည့္ရွိေနတာ ၊ နာမည္ကိုက အီဗာ… အဲေလ ဒႆဂီရိတဲ့´
ဟုဆိုျပီး ရာမႏွင့္လကၡဏကို လွမ္းျပီးစိမ္ေခၚ၏။ လကၡဏက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ရာမကို ၾကည့္ျပီးေျပာသည္။
`ကိုကိုပဲ တင္လိုက္ပါ ကိုကိုရယ္ ၊ ညီညီမေန႔က အစားမွားျပီးေတာ့ ၀မ္းေလွ်ာေနလို႔ အားမရွိဘူး´
ရာမကလည္း အေၾကာက္အကန္ ျပန္ျငင္းသည္။
`အြန္… မင္း လည္သလိုလို အိမ္မကပ္သလိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ အဲဒီလိုေျပာေၾကးဆို ငါလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာၾကာျပီ ၊ ၾကည့္ပါလား …. မ်က္ႏွာေလးကိုက ႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ႔ဟာကို ၊ အမေလး…. သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ လူမမာရာမေလးရယ္… ကၽြတ္..ကၽြတ္´ ဟုဆိုျပီး မ်က္ႏွာကို အိုခ်ပစ္လိုက္သည္။ လကၡဏကလည္း အားက်မခံ….
`ဟင္.. ခင္ညားၾကီးလည္း ေဂၚလီလိုလို ေလာက္စာလံုးလိုလို မလုပ္နဲ႔ေလ ၊ က်ားဗုိလ္ဆြဲမယ္ ၊ ရႈံးတဲ့သူ သြားေၾကး ၊ လာ…. သြားဆြဲမယ္´
ဟုဆိုျပီး ရာမကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ရာမမင္းသား မ်က္နွာၾကီးရႈံ႕မဲ့ကာ ျပန္ထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ကလည္း ၾကိတ္မႏ္ုိင္ခဲမရႏွင့္ ပြစိပြစိ ေရရြတ္လာသည္။
`ဟင္… အလကား ခ်ဥ္ေပါင္ရိုးေကာင္ တုတ္ထိုးေကာင္ ပိန္တာရိုးေကာင္ ေတညွင္းဇိုးေကာင္ ေဖတစ္ရာေမာင္တစ္က်ိပ္ ဦးေလးအစိတ္နဲ႔ …င္ ျပတ္ေသမယ့္ မသာေကာင္ ´
ဆဲဆိုသံေပါင္းစံုႏွင့္ ေလးစင္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာၾကီး နီတြတ္လာသည္အထိ ေလးကိုင္းကို ဆြဲမသည္။ လံုး၀ မၾကြ ။ ထိုအခါမွ စိတ္ေအးသြားပံုႏွင့္ ….
`ဟူး… ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အဟီး´ ဟုဆိုကာျပန္လွည့္လာသည္။
သူကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုၾကည့္ျပီး နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ ဒီလို ဘုရင့္သမက္ ျဖစ္ရမွာကိုေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာက္အကန္ျငင္းေနၾကပါလိမ့္ ၊ အို..ဒါေတြထားပါေလ၊ အေရးၾကီးတာက ငါပဲ။ မင္းသမီးေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ ဖူးစာရွင္က ငါမို႔လို႔ပဲေနမွာေပါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြးမေနေတာ့ပဲ ေလးစင္ရွိရာသို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္းသြားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ပရိသတ္အားလံုးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသး၏။ အားလံုး၏အာရုံေတြ သူ႔ဆီမွာပဲက်ေရာက္ေနသျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ပထမဆံုး အာရုံမပ်ံ႕လြင့္ေအာင္ ထိန္းလုိက္သည္။ ျပီးေနာက္ ရွိသမွ်အားကို အကုန္စုစည္း ထားလိုက္၏။ ဒီေလာက္အေလးၾကီးကို မဖို႔ ဒီလို နည္းလမ္းေကာင္းေတြ လိုသည္ေလ။ ထို႕ေနာက္ ေလးကိုင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလုိက္ျပီး အသက္ကို ၀ေအာင္ ရွဴသြင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ ေလးကိုင္းကို ရွိသမွ်အားသံုးျပီး ဆြဲမလိုက္သည္။
`ဟင္´
`ခ်ိန္ခြင္ေလာက္ေတာင္ မေလးဘူး´
ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲထြက္သြားသည္။ လူကလညး ေနာက္သို႔ လန္သြား၏။ လက္ထဲမွာက ရွိသမွ်အားနဲ႔ မလိုက္ရေသာ ခ်ိန္ခြင္ေလာက္ေတာင္မေလးလွသည့္ ေလးကိုင္းၾကီး။ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ ခဏေလာက္ မွင္တက္မိေနသည္။ ျပီးမွ…
`မဟုတ္ေသးပါဘူး´ ဟုဆိုကာ ေလးကို္င္းကို စင္ေပၚျပန္တင္ထားလိုက္၏။ ျပီးေနာက္ ေလးကိုင္းကို ေနာက္တခါျပန္မၾကည့္သည္။ အလြယ္တကူ ပါလာျပန္၏။ သူလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုႏိုင္သလို သူ႔လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ေလးကိုင္းကိုတလွည့္ၾကည့္လိုက္ လူပရိသတ္မ်ားကိုတလွည့္ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေန၏။ ထုိစဥ္မွုာပင္…
`လူစြမး္ေကာင္းဒႆဂီရိဟာ ေလးေတာ္ကို ႏွစ္ထပ္ကြမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရင့္သမီးေတာ္ သီတာေဒ၀ီ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ျပီ ျဖစ္ပါတယ္ ´ ဟု မွဴးမတ္တစ္ဦးက ေၾကျငာလိုက္ေလသည္။
`ေဟး…..´
`ေျဖာင္း…ေျဖာင္း´
`ရႊီ….ရႊီ… ဒတ္ၾကီးကြ´
လက္ခုပ္သံေတြ အားေပးသံေတြ။ ဒါ..ဒါ ငါ့ကို ဂုဏ္ျပဳၾကတဲ့အသံေတြပဲ။ ရင္မွာ လႈိက္ခနဲကို ၾကည္ႏူးရပါလား။ အားလံုးက ၀ုိင္းျပီး ခ်ီးေျမွာက္ခံလုိက္ရလို႔ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မႈေတြ။ ခ်စ္သူကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရျပီဆိုတဲ့ အသိေတြ။ အို… ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္မႈမိ်ဳးနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔မရပါလား။
သူဘ၀င္က်သြားျပီး အားလံုးကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပလိုက္၏။ ရာမမင္းသားကလည္း ထုိင္ေနရာမွ ထလာျပီး သူ႔အတြက္ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဆိုေသာပံုစံမ်ိဳးျဖ်င့္ လက္ကမ္းေပးလာ၏။ သူ၀မ္းသာအားရပဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ….
`ကဲ..သီတာကို က်ဳပ္ ေခၚသြားလို႔ရျပီလား ၊ ရရင္လညး္ ေခၚသြားေတာ့မယ္ေလ ၊ က်ဳပ္တိုင္းျပည္မွာ ျပန္ျပီး ဧည့္ခံပြဲလုပ္ရဦးမွာ ´
တစ္ခ်ိန္လံုး ျငိမ္ေနေသာ ရေသ့ၾကီးက ၀င္ေျပာသည္။
`လာမွာပါေလ…. သိပ္မေလာပါနဲ႔ သြားေခၚေနပါျပီ´
ခဏေနေတာ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္၀တ္စံုႏွင့္ မင္းသမီးေလး အေျခြအရံမ်ားႏွင့္ ေရာက္လာ၏။ မ်က္ႏွာကိုလည္း ပ၀ါျဖင့္အုပ္ထားေသးသည္။ အို…. မျမင္ရလည္းလွတာပါပဲလားကြယ္။ မင္းသမီးေလး သူ႔အနားလာရပ္ေတာ့ ရင္ခုန္သံက ပိုျမန္လာ၏။ သူ ကတုန္ကယင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားေသာ ပ၀ါစကိုဖယ္ရန္ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ ဒါကို မင္းသမီးေလးက လက္ျဖင့္ဖမ္းထားျပီး တုိးညင္းေသာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
`အို…. ရွက္ပါတယ္´
ဟုတ္သားပဲေလ။ သူရွက္ရွာေပမေပါ့။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ေရာက္မွပဲ အဟိ။ သူ အူျမဴးစြာေတြးရင္း မင္းသမီးကို လွမ္းေျပာသည္။
`ဒါဆိုလည္း သြားၾကရေအာင္ေနာ္´
မင္းသမီးေလးက ညင္သာစြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ကားနားကို အေျပးအလႊားသြားျပီး ကားတံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္၏။ မင္းသမီးေလးက အိေျႏၵရစြာ ၀င္ထိုင္သည္။ သူလည္းအားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လက္ျပျပီး ကားထဲ၀င္ထိုင္ကာ ညင္သာစြာ ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္၏။ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ားက အေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္းေ၀းက်န္ခဲ့ျပီ။
အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္ အသစ္စက္စက္ကေလးက ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေပလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ အထဲမ၀င္ရဲေသးဘဲ အခန္း၀မွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ရင္ေတြခုန္ကာေန၏။ အခ်စ္ဟာ အရာရာကို ေၾကာက္စိတ္၀င္ေစႏုိင္တာပဲေလ။ ဟိုဟိုဒီဒီေတြးေနရင္းမွ ဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပံုေေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ငါ့အတြက္ အရာရာဟာ ဘာလို႔မ်ား လြယ္ကူေနခဲ့ပါလိမ့္။ အို…. မလိုပါဘူးေလ။ ငါက ၂၁ ရာစုဒႆဂီရိပဲ။ ငါ့ရဲ႕စြမ္းရည္ကိုက သူမ်ားေတြထက္ ပိုသာေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အေတြးစက ၾကင္ယာေတာ္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္သြား၏။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာဟာ ဒီေလာက္ပဲ တန္ခိုးၾကီးသလား မိသီတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကလူေတြ ဒူးေထာက္ခဲ့ၾကရတာပဲ။ ငါ့ရဲ႕ရင္တစ္ခုလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေအာင္ ျပဳစားရက္တယ္ မိသီတာ။ နင့္အတြက္ပဲ ေ၀ျမေနခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံကို တဆိတ္ေလး နားစြင့္ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ပါဦး အခ်စ္။ လမင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္သမီးျပပြဲကို ဂုဏ္ယူစြာ ျပံဳးၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။ ၾကယ္အစံုတို႔ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံဟာလည္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ နား၀င္ခ်ိဳတဲ့ ေတးသြားတစ္ခု ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို နင္ျမင္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ နင့္မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ပ၀ါစကို ငါဖယ္ရွားပစ္ပါရေစ မိသီတာရယ္။
ရင္ခုန္သံေတြ က်ယ္လြင့္လာသည့္ၾကားမွပင္ အခန္းထဲသို႔ အရဲစြန္႔ျပီး ၀င္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူမအနားသို႔ ကပ္သြားျပီး မ်က္ႏွာေပၚရွိ ပ၀ါစကို အသာ`မ´ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ေလာကလံုး ဆိတ္ျငိမ္သြားသလုိ ထင္လိုက္ရျပီးေနာက္ ……..
တစ္စကၠန္႔….
ႏွစ္စကၠန္႔….
သံုးစကၠန္႔…..
`အား´
ေအာ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရျပီး ခဏအၾကာတြင္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနေသာ ရုပ္အေသၾကီးႏွင့္ သူထြက္လာေလသည္။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲတြင္ေတာ့…. ပံုရိပ္မ်ား…. ရာမႏွင့္ လကၡဏတို႔ အျပန္အလွန္ ျငင္းခံုေနၾကပံုမ်ား…… ေလးကို တင္လို႔မရသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားေသာ ရာမမင္းသား၏ ပံုရိပ္မ်ား….. ခ်ိန္ခြင္ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ ေလးကိုင္းအေကြးၾကီးပံုမ်ားကို အစီအရီ ျမင္ေယာင္ေနေလသည္။
သီတာေဒ၀ီ၏ ခမည္းေတာ္ဘုရင္ၾကီးက အထူးဧည့္ခံေသာ ညစာစားပြဲတြင္ ရာမမင္းသား ၊ လကၡဏ ၊ ဆရာရေသ့ၾကီးႏွင့္ ဘုရင္ၾကီးတို႔ စားရင္းေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ ဘုရင္ၾကီးက…
`က်ဳပ္သမီးေတာ္ေလး လင္ေကာင္းသားေကာင္းရသြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ ၊ ဒႆၾကီးရွိတဲ့ေတာထဲကို ေလယာဥ္နဲ႔ စာရြက္သြားပစ္ခ်ေပးတဲ့ လကၡဏမင္းသားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'
ရာမမင္းသားကလည္း ၀င္ေျပာသည္။
`က်ေနာ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ိဳ႕ ၊ သူက အတင္းေလးတင္ခိုင္းတာေလ ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ မ`မ´ ႏိုင္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးလုပ္တာ ပီျပင္သြားလိုိ႔ ၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ေတာ့ အဟီး…..´
လကၡဏက……
`ဘာပဲေျပာေျပာေလ ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒႆဂီရိဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆင္ထားတဲ့ အကြက္ထဲ ေရာက္လာရတာပဲ မဟုတ္လား´
ဘုရင္ၾကီးက စာရြက္ေပၚမွ ဓါတ္ပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး ………
`က်ဳပ္ နားမလည္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ၊ ဒီေလာက္ ရုပ္ဆိုးတဲ့ က်ဳပ္သမီးေတာ္ကို ဓါတ္ပံုထဲမွာ လွသြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ပစ္လိုက္သလဲ ဆိုတာကိုပါပဲ´
ထိုအခါမွ ရေသ့ၾကီးက ျပံဳးစစႏွင့္ ဂုဏ္ယူသလို ၀င္ေျပာသည္။
`ဘာခက္တာမွတ္လို႔ ဘုရင္ၾကီးရယ္ ၊ ဒႆဂီရိေျပာသလိုဆို ၂၁ ရာစုေလဗ်ာ ၊ ၂၁ ရာစု ၊ က်ဳပ္တပည့္ေလး ေမာင္ရာမက ဖိုတိုေရွာ့ဆိုတာကို အလြန္ကၽြမ္းဆိုကိုးဗ် ၊ ဘုရင္ၾကီးသမီးေတာ္ေလး ပံုကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာနဲ႔ရိုက္ ၊ ျပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ လိုသလို ပံုေျပာင္းလိုက္တာပါ ၊ ဟား…. ဟား……….´
`ေၾသာ္….. ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိလည္း ၂၁ ရာစု နည္းပညာနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးသြားတာေပါ့ေလ ၊ ဟား … ဟား….ဟား……..´
အားလုံး၀ိုင္း၍ ရယ္ေမာသံက ေကာင္းကင္သို႔ပင္ လွ်ံတက္သြားသလို ထင္ရေလသည္။
`အဲဒီလူၾကီးေတြမေကာင္းဘူး ၊ ေလာကၾကီးမွာ ဘီလူးေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ ဘီလူးပဲရွိတယ္ ၊ ခုေတာ့ ဘီလူးေတာင္ ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ဟာၾကီးကို ထည့္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ ဆုိကတည္းက အဲဒီလူၾကီးေတြ ေကာင္းမေကာင္း စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ….. က်ဳပ္အျဖစ္က `တစ္ခါတည္းပါေမာင္ရယ္ ….. သံစံုတီး၀ိုင္းနဲ႔ ´ ဆိုသလိုျဖစ္ေနတယ္၊ ရာဇ၀င္ထဲက ဒႆဂီရိက အသည္းပဲကြဲတာ ၊ က်ဳပ္ကြဲတာ ႏွစ္ခုေတာင္ …. အသည္းတင္မဟုတ္ဘူး ၊ အရွက္ပါကြဲတာ၊ အမ်ိဳးတူဘီလူးေတြကလည္း က်ဳပ္က္ိုလက္မခံၾကေတာ့ဘူးဗ်ာ ၊ ႏွင္လႊတ္လိုက္ၾကျပီဗ် ၊ အီး…ဟီး…. စိတ္နာလြန္းလို႔ သီခ်င္းေတာင္ ေရးထားေသးတယ္ ၊ ခင္ဗ်ားနားေထာင္ၾကည့္ ´
သင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနခ်ိန္တြင္ေသာ္လည္းေကာင္း… သင္လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ေသာ္လည္းေကာင္း သင့္ကို အထက္ပါစကားမ်ားေျပာျပီး ေအာက္ပါသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုျပသည့္ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔သည္ဆိုပါဆို႔။ သူ႔လက္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါ။ လက္ထဲတြင္ ခ်ိန္ခြင္ေလာက္ေတာင္ မေလးေသာ သံကိုင္းအေကြးၾကီးတစ္ခုကို လည္း ကိုင္ထားသည္ကိုေတြ႔ပါက သူသည္ ခင္ဗ်ားတို႔သိျပီးျဖစ္ၾကသည့္အတိုင္း ၂၁ ရာစု ဒႆဂီရိ သာျဖစ္ပါသည္။
`မယ္သီတာကို သံုးပိုင္းပိုင္းျပီး ေခါင္းပိုင္းမီးဖုတ္စား ….. က်န္တာေတြကို ဆားဆႏြင္းေရာျပီး ဖုတ္..သုပ္..ျပဳတ္ကာစား အခ်စ္ရႈံးသမား ဒႆဂီရိ…. အီး…ဟီး..ဟီး..´
Posted by
kzthet
0 comments:
Post a Comment